Ne vous installez pas Sier[dr]aden Veerle Maes

Deze morgen naar Lokeren gespoord. Vanuit Gent Dampoort, met een weekendbiljet, zeer goed te doen. ’t Was trouwens een leuk treinritje : allemaal jonge kindjes die met mama of oma op weg waren naar Antwerpen om de Sint te verwelkomen.

De bestemming van mijn trip was de winkel van Soie Belle (zie bericht van 23 september 2007). De winkel ligt trouwens op een paar minuten stappen van het station.

Op weg er naartoe passeerde ik een interieurzaak waar aan de gevel een steen hing met volgende tekst (toch min of meer, ben niet meer echt zeker van de precieze woorden) : “hier worden dromen warm gehouden om ze te delen”. De eerste keer ooit dat ik in Lokeren van de trein stap, en ’t zat al direct goed.

Katleen heeft een prachtige winkel. Steek zeker de straat eens over om ook naar de gevel te kijken, zo charmant. En binnenin is het net ‘als in een boekje’ : de etalage, elke hoek, elk rek ,… allemaal heel smaakvol en gezellig. Ik heb er zeker een uur rondgelopen en toen ik naar buiten ging zag ik plots nog dingen die ik ervoor niet had opgemerkt. Voor wie op zoek is naar een hele mooie handgemaakte sjaal (wol met vilten details b.v.), een vilten hoed, zilveren ringen en halssnoeren, handtasjes, …. een bezoekje meer dan waard.

Er zijn ook boekjes van een van de trouwe lezeressen van deze blog. Zij had de winkel ontdekt via mijn bericht van september jl. Het is net als in de Nokia-slogan : connecting people! De boekjes vielen mij op omdat ze zo kleurrijk zijn (papier of leren band). Wat mij ook hier aantrekt : een geslaagde hedendaagse toepassing van een oude techniek.

En ja, op één van de legsels in de etalagekast is er nu een veerle-hoekje….. Het etaleren was weer leuk om te zien : Katleen op zoek naar houten doosjes, bobijnen, een textielstempel… uit haar winkel om de sier(dr)aden tot hun recht te laten komen.

Damn! Neen, er gaat mij niets tegen waarvoor een vloekje wat korte opluchting zou brengen.

Damn is de naam van een tijdschrift , ‘ a magazine on contemporary culture’. Tof boekje. Ik kende het helemaal niet, ben ook niet thuis in de werld van de glossy lifestyle magazines.

Het was de schoonmoeder van mijn gastvrouw van vorige zondag die me bij haar riep om mijn aandacht te vestigen op een artikel over de ‘Icelandic Love Corporation’. Drie jonge Ijslandse vrouwen, met de mooie namen Eirun, Joni en Sigrun – alweer vrouwen dus! – die zich volop uitleven in allerlei theatrale projecten.

De reden dat men vond dat ik dat perse moest zien, waren de foto’s waar o.a. Björk monumentale gehaakte kleren droeg van dit trio. Ben ondertussen ook al eens gaan neuzen op hun website : fantastisch. Er zit zoveel durf en creativiteit in. En wat mij zo bijzonder blij maakt : eindelijk eens hedendaagse toepassingen van haakwerk! Hoera! (ik reken mijn eigen werk ook wel bij to hedendaagse interpretatie van deze traditionele techniek).

Echt eens gaan kijken dus. De gehaakte kostumes van Björk staat hier, maar ook de rest van hun werk is de moeite om eens te bekijken.

Tot afgelopen zondag had ik nog nooit van een zwangerschapsbel gehoord, laat staan gezien. Een Mexicaanse bola, dat juweel dus, is een hanger met een belletje in, dat aan een lang halssnoer hangt. Het belletje hangt zo ter hoogte van de navel op een zwangere buik. De baby zou het zachte gerinkel horen. Na de bevalling wordt datzelfde belletje in de wieg gehangen.

Zowel op het rode halssnoer (bericht van 21 oktober 2007) als op het lange snoer uit het bericht van 23 juni 2007  kreeg ik de voorbije dagen dezelfde reactie : heel leuk als zwangerschapsjuweel. Zo had ik het zelf niet bekeken, maar wel een mooie benadering.

Het verhaal van deze bola werd mij verteld door een pril zwangere lieve collega. De aanleiding was een babbel over een echt tof project waar zij had over gehoord : De Handfabriek. Een tiental creatieve mama’s uit het Antwerpse hebben de handen in mekaar geslaan en deze ‘winkel’ opgericht. Elk werkt thuis aan z’n eigen spullen, samen runnen ze de thuisverkopen. Het zijn allemaal handgemaakte spullen, vooral meisjesdingen. Echt mijn ding, zowel het idee als de aangeboden producten. Ook al ben ik geen mama met jonge kinderen, … ik ga over twee weken toch eens mee naar zo’n thuisverkoop. Op de website vind je een mooi fotoalbum. In de rubriek ‘pers’ vind je wat knipsels die meer uitleg geven . Alweer een groepje van vrouwen die dromen waar maken. 

Iets anders. Deze namiddag Pierre Alechinsky zelf aan het woord gehoord op Radio 1. “En général, un artiste travaille jusquà la fin” . Volgens de recensent die de tentoonstelling reeds bezocht, kom je er blij en fit buiten, omdat je het voelt dat hij geen getormenteerd artist is. Alechinsky vertelde over zichzelf dat hij een lastig kind was. Daarom werd hij naar een Decroly-school gestuurd, het modernste dat er toen was. Elke week een namiddag in het drukatelier mogen bezig zijn, heeft zijn leven getekend. 

En nog iets helemaal anders. Een vriendin, die reeds anderhalf jaar een snoer van mij heeft en dat ook regelmatig draagt, heeft het gewassen. In een gazen zakje, de wasmachine op wolwas, beetje zeep, plat laten drogen op een handdoek… Operatie geslaagd, het ziet er weer als nieuw uit.