Ne vous installez pas Sier[dr]aden Veerle Maes

Bijna is het regenboogsnoer klaar. Ik heb bollen gehaakt in vele kleurtjes zijde. Nu nog even mijn hoofd breken over een goeie manier om het snoer te sluiten, en vooral, om er voor te zorgen dat al die draadjes niet in een knoop geraken. Ook tijdens het werken heb ik het lange snoer telkens rond een kartonnetje gerold.

Bijna heb ik vakantie. Ik heb de voorbije weken een aantal mooie websites verzameld over textieljuwelen en andere inspirerende mooi-igheidjes.  Jullie krijgen die dan als overbrugging van onze reisperiode.

Bijna heb ik nieuwe zijden draden. Straks krijg ik bezoek van iemand die het weven en spinnen nooit heeft verlaten. Zij spint nog steeds zijde (en ook wol, maar dat is niet geschikt voor mijn juwelen)  en kleurt die ook zelf. Vanavond komt ze mij een aantal stalen tonen. Ik hoop dat er dingen bij zijn die kan gebruiken….

Roggbiv is een ezelsbruggetje om de volgorde van de kleuren van de regenboog te onthouden. Van rood tot violet.

Bij het opruimen vond ik nog een mooie verzameling zelfgeverfde linnen draad in de mooie overgaande kleuren van de regenboog. Ik vermoed dat die nog dateren uit de tijd van die workshop miniatuurweven. Zelf garen kleuren vind ik wel leuk, maar ik vrees toch altijd wat voor de kleurvastheid. Maar deze zijn ‘onder begeleiding’ geverfd. Bovendien gebeurde het verven al minstens vijftien jaar geleden, ik ga er dus van uit dat deze draden hun kleuren nog wel even zullen behouden.

Op het blad papier waar ik de draden toen om wikkelde, staan de verhoudingen van de drie hoofdkleuren nog netjes genoteerd. Zeer geleidelijke overgangen dus. Te beginnen met het geel om in ongeveer een dertig stappen tot het violet te komen.

De kleuren zijn allemaal mooi op zich. Maar omdat ik niet nog zo’n set regenboogkleuren heb, wil ik al deze draden samen verwerken. Ik heb ze dus allemaal achter mekaar tot één snoer gehaakt. Het is de eerste keer dat ik met linnen haak, ik vond het wel aangenaam om te verwerken. Het is niet getwijnd, maar lijkt toch sterk.

Het is de bedoeling om het nog verder combineren met accenten in zijde, ik verwacht dat de dofheid van het linnen wel mooi contrasteert met de glans van de zijde.

To be continued….

Tijdje geleden op een rommelmarkt oude draadjes gekocht. Vroeg aan de dame die ze verkocht of ze wist wat voor materiaal het was. Zijde, zei ze, maar daar was ik niet zo zeker van en ik had geen lucifers op zak….Soit, ik vond de kleuren zo mooi en de manier van opwinden op de kaartjes haast schattig, zoals het nu niet meer gebeurt, en heb dus een zak vol gekocht.

Op het eerste gezicht lijken ze wel op mekaar, zijde en gemerceriseerde katoen. Merceriseren is juist katoen de glans van zijde geven door een bepaalde chemische behandeling. Het was de Engelse textielscheikundige John Mercer (1791-1866) die dit proces heeft uitgevonden. De katoenvezels worden in mekaar gedraaid (waardoor ze steviger worden), het merceriseren maakt ze mooier en handiger in het verwerken. Voor wie nog meer wil weten over dit proces, klik hier.

Ik vind het wel grappig hoe er door de naamgeving voor verwarring wordt gezorgd omtrent de kwaliteit van deze draadjes : “mercérisé soyeux” en “mercérisé merveilleux”…..een paar van de draadjes zijn the real thing “soie véritable”.

Maar ik vind ze allemaal leuke hebbedingetjes, en misschien doe ik er wel eens iets mee.

Gisteren een verrassend bezoekje gekregen van een vriend die net terug was uit China. Er waren niet alleen de verhalen van ter plekke (“maybe after lunch….”, “maybe tomorrow….”…..de Chinezen nemen blijkbaar hun tijd voor alles),maar er was ook een cadeautje : zijde uit China. Ze komt uit een zijdefabriek in Suzhou (2 uur rijden van Shangai), de fabriek bestaat al sinds 1926 en er wordt vooral geproduceerd voor de uitvoer.

Het zijn mooie strengen, ze voelen zacht en ze kraken als sneeuw.  Het is floszijde (neen, niet voor de tanden, daar is het veel te mooi voor). Floszijde wordt meestal gesponnen van de buitenste draden van de zijdecocon, van cocons die doorboord zijn of van dubbele cocons. De vezel wordt weinig getwijnd en de draad wordt vaak gebruikt voor borduurwerk.

De rupsen uit de cocon halen, zodanig dat de zijden draad van de cocon heel blijft, gebeurt op verschillende (niet al te diervriendelijke) manieren. Het moet gebeuren vooraleer de pop een vlinder wordt, anders is de zijden draad stukgemaakt. Het kan chemisch (de rups gaat dan dood in de cocon) of de cocons kunnen  gekookt worden (de lijm van de draad komt dan los, maar de rups is dan ook dood – zo gebeurt het ook in die Chinese fabriek). In Vietnam heb ik het ook zien doen met heet water,  de rupsen werden opgevangen en daarna verkocht aan restaurants als delicatesse (ik heb het niet geproefd….).

Made in China…..het is niet allemaal prutsmateriaal. 

Nog iets grappigs. Gelukkig is de milde schenker van dit mooie materiaal een trouwe lezer van deze blog. Tijdens het geleide bezoek aan de zijdefabriek werd er vanuit het publiek de vraag gesteld hoe je zijde kon onderscheiden van andere draden….jawel de brandproef uit het bericht van 1 juni 2007.

Laten mijn haakwerkjes een eerbetoon zijn aan alle rupsen die zijn gesneuveld om dit mooie materiaal te scheppen.

 Een paar dagen geleden heb ik van een lieve buurvrouw deze glazen steentjes gekregen. Ze komen uit de Ionische zee (opgeraapt in Sicilië). Ik vind ze heel mooi, mooie tinten en een bijzonder effect als gevolg van het verweren door het zeewater. Ik ben op zoek gegaan naar iemand die er gaatjes zou kunnen in boren, maar blijkbaar is dat geen simpele zaak. Er zou vooreerst al een speciaal boortje voor nodig zijn, het is een delicaat werkje en het duurt lang….(mij zo verteld door een collega die glaskunsten heeft gestudeerd). Mocht er iemand tips hebben……

Misschien zoek ik wel een andere manier om die steentjes te verwerken….

Glazen kralen gebruik ik niet zo vaak, omdat ze nogal zwaar zijn. Deze vond ik toch wel bijzonder van vorm, opvallend genoeg om er voor de rest een eenvoudig halssnoer van te maken.